تا مغز استخوان می سوزم وقتی می بینم انسان هایی هستند که لیاقت انسان بودن خودرا از دست داده اند.چقدردنیای کودکی نزدیک است به انسان بودن.یادت نیست بچه که بودیم تمام آرزوهایمان داشتن دوبال بزرگ و سفید بود برای پریدن، شب روز خواب و خوراکمان پرواز در آسمان آبی بود،پرواز تا سزمین فرشتگان،تا عرش،تا خدا.

بزرگتر که شدیم؛ چقدر به شیطان حسودی می کنیم.برای بدست آوردن پست ترین جا و پایین ترین رتبه حیوانی خواب و خوراک را از هم سلب کردیم.حالا می خواهیم کثیفترین رتبۀ شیطانی فقط مال ما باشد.دست شیطان را از پشت بسته ایم و برای سکویی که او نشسته سرو دست می شکنیم.

البته هرچه پست باشیم فعلا عقب تر ازدنیای غربی هستیم. آنها مدتهاست به سکوی شیطان دست دراز کرده اند و به پایش افتاده اند و از پرستش آن ها لذت می برند اما هنوز ارضاء نشده اند.

حالا دیگر خدا برایشان جذابیتی ندارد.دینداری و ایمان هرکس مایه ننگ خوانواده اش شده است. نمی دانستی؟...تفاخر غربی و پرستیژفرهنگی آن ها به پست ترین حیوان آدم نما می رسد.حیوان آدم نمایی که حتی حیوانات از زندگی با آن ها به تنگ آمده اند!

باور نمی کنی؟...نشنیدی که حرام ،مردار و خون می خورند؛در شرارت از ابلیس و لشگرش سبقت گرفته اند...نه دقیقا منظورم فقط هم جنس بازان نیست،پدرو مادری که به حقوق کودکانشان تجاوز کرده وازدادن، آزار جنسی و روانی آن ها لذت می برند؟...نه،...کی؟...حیوانات آدم نمایی که به حیوانات تجاوز می کند یا علنا در مراسم باشکوهی جشن ازدواج خود رابا حیوانات به نمایش می گذارند؟!...نه...کمی بیشتر فکر کن!منظورم شیطان های آدم نمایی است که برای سجده زدن به شیطان،در صف شیطان پرستی ساعتها ایستاده اند تا با ثابت کردن پست بودن ،لایق زانو زدن به ابلیس شوند.

چطور نشنیدی؟ فریاد آسمان از دست این شیطان های انسان نما گوش افلاکیان را کر کرده است. موجودات حقیری که حتی نمی توان آن ها را در پایین ترین رتبۀ حیوانیت جای داد...آنانی که برای پیدا کردن لیاقت؛ وسجده کردن به شیطان لخت وعورانسانیت خود را در میان جمعی ازکثیف ترین و مشمئزکننده ترین پدیده های خلقت به حراج می گزارند وهنگامی که توسط آنها خوب غارت شدند،می توانند با افتخارنشان ابلیس را بر پیشانی خود حک کنند و در ازای سجده ای که ابلیس در آغاز خلقت به اشرف مخلوقات نکرد،عاشقانه سربه سجدۀ او گذارند.

وشیطان سرمست و مغرور در درگاه خدا سجده می زند و می گوید:«خداوندا!دیدی که بر قسم خود پایبند بودم.دیدی جهنمت را ازکسانی انباشتم که لیاقت سجدۀ مرا نداشتند،...مرا به بهشتت باز گردان»

انگار هرچه بزرگتر می شویم از انسان بودن نیز فاصله می گیریم.انسان عجب موجود زیانکاریست که حتی به اندازۀ ابلیس پابند سوگند خود، در بدو تولدش نمی ماند.

امتیاز بدهید :